10.12.10

zezuko products strikes back ....

Κάτι έχει γίνει και έχω κολλήσει άγρια με τα στένσιλ
και συνεχίζω ακάθεκτη τη φάση αυτή με τις τσάντες.
Έφτιαξα λοιπόν τις παρακάτω καινούριες και δεν
έβλεπα την ώρα να τις ανεβάσω στο μπλογκ ..
Αρχίζω με την ....
H Γάτα















































Η Γάτα και η ατάκα είναι στένσιλ πάνω

σε καραβόπανο και έχει και ασημένιο τρουκάκι!
Οι διαστάσεις της είναι 40χ42 εκ και
η τιμή της 9 ευρώ

Μετά σας έχω την..

Τσάντα : To Πουλί Σε Πορτοκαλί Κύκλο













































Το στένσιλ του πουλιού είναι πάνω

σε άλλο ύφασμα και ράφτηκε μετά
πάνω στην τσάντα που κλείνει
με ένα μαύρο τρουκ και οι διαστάσεις
της είναι 41 χ 45 εκ και τιμάται 10 ευρώ

Τσάντα : Το Πουλί













































Είναι μια λίγο μικρότερη τσάντα με το πουλί

που έχει και η παραπάνω κατευθείαν
ψεκασμένο στο καραβόπανο της.
Διαστάσεις : 33 χ 37 εκ
Τιμή : 8 ευρώ












Τσάντα:
H Συμμορία














































Ε αυτό δεν είναι στένσιλ!
Είναι τρεις φιγούρες που ζωγράφισα
πάνω στη τσάντα, το ύφασμα της είναι
σκληρό βαμβακερό
και κλείνει με τρουκ.
Διαστάσεις : 45 χ 50 εκ
Τιμή: 9 ευρώ

Τσάντα : Η Ξανθιά Γιαπωνέζα














































Η Ξανθιά Γιαπωνέζα σηματοδότησε τον

έρωτα μου με τα στένσιλ, είναι δηλαδή
απο τα πρώτα στένσιλ που έκανα.
Είναι δίχρωμο στένσιλ πάνω σε
σκληρό βαμβακερό ύφασμα .
Κλείνει με τρουκ .
Διαστάσεις : 45 χ 50 εκ
Τιμή : 9 ευρώ


Αυτά είναι λοιπόν τα καινούρια
zezukoπράγματα .... ξέρετε τώρα..
αντικαταβολές και τέτοια ..

δείτε περισσότερα εδώ

24.11.10

zezuko products

Τα zezuko products είναι κομμάτια τα οποία έχω δουλέψει πρόσφατα
και είναι ένα μείγμα ραπτικής και στένσιλ .Δηλαδή είναι όλα χειροποίητα,
μοναδικά και δεν υπάρχουν σε άλλα αντίτυπα εκτός απο τα παρόντα.
Όλα τα προϊόντα μπορούν να αποσταλούν με ταχυδρομική αντικαταβολή
σε όλη
την ελλάδα . Για όσους δεν ξέρουν την ταχυδρομική αντικαταβολή ,
είναι η εξής : μου λέτε τί σας αρέσει με
ενα mail , σας το στέλνω ταχυδρομικά,
σας έρχεται
ένα ειδοποιητήριο για να πάτε στο ταχυδρομείο να παραλάβετε
το πακετάκι και το πληρώνετε εκεί. Όπως
κάθε συστημένο, ζητάνε ταυτότητα
για να το πάρετε. Αυτό!
Είναι δηλαδή μια εύκολη διαδικασία!
Να για τι πράγμα σας μιλάω :

Τσάντα: Ελέφαντας


















Είναι μια τσάντα σε διαστάσεις 45χ50 εκ απο
ύφασμα σκληρό βαμβακερό.
τιμή : 9 ευρώ

τσάντα : Το Κορίτσι Με Την Κάμερα




















(πίσω)























Είναι μια τσάντα σε διαστάσεις 45χ50 εκ,
με στένσιλ και κλείσιμο με τρουκς .
Το ύφασμα είναι σκληρό βαμβακερό.
τιμή:9 ευρώ

τσάντα: Η Γιαπωνέζα













































διαστάσεις38χ36 εκ
με στένσιλ την γιαπωνέζα και κλείσιμο
με τρουκς.Το ύφασμα είναι
σκληρό βαμβακερό .
τιμή: 9 ευρώ

Τσάντα : Ο Κλόουν























Είναι μια μικρή τσάντα , περίπου 19χ21 εκ

απο μαλακό βαμβακερό ύφασμα και
πολύχρωμο στένσιλ κλόουν.
τιμή:7 ευρώ

Το κόστος των ταχυδρομικών κυμαίνεται μεταξύ
των τριών και τεσσάρων ευρώ, οπότε μπορείτε
να κάνετε τους υπολογισμούς σας .

21.11.10

λίγα δευτερόλεπτα


























Αυτό το κείμενο είναι

-μια στιγμή ,στη ζωή ενός ανθρώπου ,

στη διάρκεια λίγων λεπτών μιας ημέρας,

ενός χώρου,

δικού σου και των άλλων,

κάτω απο το ίδιο σύννεφο,

πάνω απο τη γη,

δίπλα απο τη θάλασσα,

δευτερόλεπτα και ώρες άλλες και ίδιες όμως,

μέσα απο μια κάμερα,

και άλλη μια,

και άλλη μια για δίκαια οπτική,

λίγα απογεύματα μετά την τρελή πρωίνή βροχή,

πολλά βράδια μετά την ατελείωτη ησυχία,

αυτού του ανθρώπου,

που τώρα μετακινήθηκε-




























Νταίζη την ελέγανε.

Απο το Αφρούλα.

Απλά μεγάλωσε σε μια μικρή κοινωνία που την φωνάζανε κοκόνα, ή αηδόνα, ή Νταιζούλα, ή κορίτσιμ , μέχρι που να τα ξεράσει όλα αυτά απο τα σωθικά της στα πλακάκια του κοινοτάρχη, να πάρει μερικά τισερτ και δυο τζιν και να εγκαταλείψει τα κατσικοπατημένα σοκάκια του μικρού χωριού της , γραφικού μεν κοντά στο Πάσχα, υπερβαρετό όμως στο υπόλοιπο χρόνο του χρόνου του δικού της .

Τάδε έφη ημιπρωτευουσιάνος στην αυλή της εκκλησίας του χωριού και η Αφρονταίζη το ξεπατίκωσε.















Πόλη.

Τί θε να κάνει τώρα η Φρελονταίζη στην πόλη?

Ούτε και ξέρει. Ξέρει βέβαια τι δεν θέλει να κάνει κι αυτό είναι εξίσου σημαντικό.

Κάθεται σε ένα τυχαίο παγκάκι στο πάρκο μπροστά της .

Λίγα χρήματα στη τσάντα της, κανένας γνωστός στην πόλη.

Όλα είναι ελεύθερα. Μπορεί να ξεκινήσει οτι θέλει απο τώρα. Ο χρόνος μετράει απο τώρα.

Και απο πριν μετρούσε . Και πολύ μάλιστα μιας και είναι το χαρτάκι που την έφερε εδώ.


























Έβγαλε το μικρό βιβλιαράκι της με τις άσπρες σελίδες . Αυτό δεν τέλειωνε ποτέ. Δηλαδή φρόντιζε πριν τελειώσουν οι σελίδες να το ανανεώσει. Και το ανανέωνε. Και έτσι είχε πάντα το ίδιο. Βέβαια και ένα κουτί γεμάτο με βιβλιαράκια τώρα.

Ζωγραφισμένα και με μικρές ιστορίες . Άρχισε κάτι να σημειώνει ή και να σκιτσάρει. Δεν έβλεπα καλά.

Σηκώθηκε και έφυγε απο το πάρκο. Δεν την έβλεπα πια.

Εξαφανίστηκε πίσω απο έναν στραβοκομμένο θάμνο .Έφυγα κι εγώ.
























Η στιγμή πέρασε.

Και επαναλήφθηκε χρόνια μετά. Όταν ήμουν σε ένα νησί και ήρθε δίπλα μου ένας σκύλος. Μου έφερε κάτι με το στόμα του. Ένα χαρτί με μια ζωγραφιά επάνω. Σε νησί δεν έχω πάει ποτέ αλλα το χαρτί μου το έφερε ο σκύλος. Ανακατεύτηκε ο χρόνος με τον χώρο και χωρίς όνειρα και φαντασματα ζούσα το μπρος πίσω. Το χαρτί έγραφε : «χάρηκα που ήρθα εδώ.τελεία. είμαι περίεργη και ελεύθερη . τελεία.

αυτό είναι αυτό που βλέπω μπροστα μου.τελεία. »

.. και απο κάτω είχε μια ζωγραφιά.. τη δική μου ζωγραφιά. τον εαυτό μου δηλαδή.

Ανακατεύτηκε ο χρόνος πάλι και είδα το κορίτσι μπροστά μου.

Στην πλατεία του χωριού του νησιού που δεν πήγα ποτέ.

Και αυτή τη φορά τη ζωγράφιζα εγώ.




























Ήρθε ένας κόκορας.

Ναι κόκορας.

Έσκισε το χαρτί που ζωγράφιζα και έτρεξε προς το κορίτσι .

Το έδωσε.

Έφυγε.

Το κορίτσι το κοίταξε λίγα δευτερόλεπτα.

Σήκωσε το κεφάλι να με δει.

Εξαφανίστηκε απο μπροστά μου.




























Ο χώρος ανακατεύτηκε.

Είμαι σε ένα παλιό πράσινο καφενέ στο κέντρο στα παλαιοπωλεία της πόλης.

Στον ίδιο χρόνο όμως.

Κρατώ το σκισμένο βιβλιαράκι που ζωγράφιζα.

Τίποτα άλλο δεν μοιάζει με πριν.

Έρχεται ο σερβιτόρος.

Τι θα πάρετε και τα ρέστα.

Του λέω.

Κοιτάω έξω.

Δεν ενδιαφέρομαι να εξηγήσω τίποτα.

Μα τίποτα.

Πίνω τον καφέ μου στο χρόνο που βρίσκομαι .

Βγαίνω έξω.

Εξαφανίζομαι.









14.11.10

βρείτε τις διαφορές!

Σήμερα έκανα βόλτα στο κέντρο και όπως περπατούσα ..τσουπ!να
και
η αφίσα του αρκά..
κάτι όμως με σταμάτησε ολότελα!
τί κάτι δηλαδή.. όλη η αφίσα..
δεν μπορεί λέω..

μπα..
αστο μωρε..
δεν θα θυμάμαι καλά ..
κι όμως κάτι μου θυμίζει ..
..μα ναι το βρήκα!
είναι ένα σκίτσο που είχε κάνει
ο γιώργος (ποιος γιώργος)
ο τραγάκης για εφημερίς:Μακεδονία κάπου
στο μακρινό 1999 .. μάλιστα λέω..

είναι η τρίτη φορά που βλέπω κάτι τέτοιο ..

αλλά επειδή μην και ίσως και άμα είναι η ιδέα μου
θα σας βάλω τις εικόνες να βρούμε τσι διαφορές..
δέκα είναι ..

(παραθέτω αφίσα έργου)






















(παραθέτω σελίδα εφημερίδας-σχέδιο γιώργου)























τελικά είναι ιδέα μου ή είναι το ίδιο έργο?
τελικά είναι ιδέα μου ή είναι το ίδιο έργο?

25.10.10

μια σύντομη γραμμοταινία

Το Αστικό Τοτέμ προντάξιονς παρουσιάζει
 μια σύντομη ταινία σε γραμμές ..




























PER UNA BABEL ARMONIOSA

Είσαι στον πρώτο όροφο.

Είναι χαμηλά.

Θέλεις να πας στον τρίτο.

Στον τρίτο τώρα φυσάει πολύ και δεν σου αρέσει.

Το μπαλκόνι γεμίζει φύλλα απο τα δέντρα.

Κρυώνουν οι τοίχοι και έχεις και τους αποπάνω.

Και ήδη θέλεις το ρετιρέ.

Πιο ψηλά, πιο καλά.

























Στο ρετιρέ όμως μπήκαν μια μέρα και σε έκλεψαν .

Και φοβήθηκες πολύ και δεν σου αρέσει άλλο εκεί.

Έχει και πολύ ήλιο το πρωί ...

Η δουλειά είναι σκατά.

Σε έχει αλλοιώσει και δεν σε ανα-γνωρίζεις .

Παραιτείσαι.

Αντέχεις για λίγο καιρό ελεύθερος .

Μετά δεν ξέρεις τί να κάνεις με την ελευθερία σου.


























Δεν ξέρεις που να την πας βόλτα και αυτή σου το ανταποδίδει.

Προσλαμβάνεις πάλι τον αφέντη σου και πας σε μια καινούρια δουλειά.

Είσαι ήδη ευχαριστημένος και φεύγεις απο το ρετιρέ.

Μονοκατοικία.

Το κεφάλι σου γεμίζει νεοκοινωνικά σκατά .

Έχεις υπογράψει την πρόσκληση τους.

Μη γκρινιάζεις.

Αγοράζεις τις αλυσίδες σου.

Και τις κρατάς κιόλας.

Καινούρια ρούχα.

Και παπούτσια.

Σε χτυπάνε και θυμώνεις.

Μα έδωσα τόσα λεφτά.

Δέρμα απο ζώο, δουλειά απο άνθρωπο.

Δεν σε νοιάζει.

Εξάτμιση νικελίου διπλή .

Αεροτομή και μεταλλικό χρώμα του κώλου σαν το νέο

πορτοκαλί που έγινε κοραλλί για τα κορίτσια ...

Κάποιο πουλί στο έχεσε.

Και σου έχει χαλάσει όλη τη μέρα.

Βλέπεις βουνό - Θέλεις θάλασσα.

Πας στη θάλασσα - Έχει υγρασία.

Τα κύματα σου τη δίνουν.

Σου βρέχουν το κασμιρένιο κουστούμι που κάθισε η μεσήλικη κυρία κάμποσα 

οχτάωρα στο σκαμνάκι να στο γαζοτελείωσει, και που το κάθε κουμπί του 

πληρώνει κι ένα μηνιάτικο της κυρίας ...

Εφτά αλμυρές στάλες στο μανίκι.

Τα καθαριστήρια σήμερα είναι κλειστά.

Δεν μιλιέσαι.

Τί θα κάνεις τώρα στιγματισμένος ανάμεσα στους υπόλοιπους μαλάκες ?

Σου χάλασε η χάρτινη στολή σου .

Πόλη.

Πας στην πόλη.

Κίνηση.

Τα κάνεις όλα όπως σου λένε και πάλι δεν περνάς καλά.

Δεν καταλαβαίνεις και δεν το θέλεις κιόλας.

Γυρνάς πλευρό.

Δεν σε νοιάζει .

Ξέρεις που θα ξεδώσεις αύριο.

Κοιμάσαι θυμωμένος.

Πόλη .

Στην άλλη πλευρά της πόλης παιδιά.

Παίζουν στο χωματένιο δρόμο.

Δεν έχουν δει απο κοντά μεταλλικό χρώμα.

Το μόνο μεταλλικό εκεί κοντά είναι το κουτάκι που κλωτσάνε.

Θάλασσα.

Ανεβαίνουν στα κύματα.

Βρέχονται.

Και μαζί με τις στάλες ξεχνάνε για λίγο την πείνα και το δωμάτιο 

που δεν έχουν και ταξιδεύουν με τις ακτίνες του ήλιου και τους τρελούς

ήχους που βγάζουν μεταξύ τους ...

Ένα πουλί τους χέζει.

Και τα υπόλοιπα παιδιά γελάνε με το παιδί που την πάτησε.

Γελάει κι αυτό τώρα με το οργανικό του παράσημο.

Θα ‘λεγες οτι γελάει και το πουλί που τους την έκατσε .

Και όλα μαζί βουτάνε στα ρηχά.







Απόγευμα .

Γλείφουν τα αλμυρά μπράτσα τους και χαϊδευουν τις ίσιες κοιλιές τους.

Εξομοιώνουν ένα καλό γεύμα και γελάνε.

Ισόγειο.

Ακούγονται κατσαρολικά και μυρίζουν μπουγάδες.

Μένουν όλοι μαζί και παντού.

Μοιράζονται όλοι το ποδήλατο του μεγαλύτερου αδερφού ,

όταν αυτός δεν παέι στη δουλειά και το αφήνει εκεί έξω ...

Ψαθόπλεκτα καλάθια με είδη ραπτικής μέσα.

Τα παιδιά τα κουβαλάνε για τις μεγαλύτερες γυναίκες της

γειτονιάς κι ένα απ’ αυτά ανοίγει διάλογο με μια πέτρα στο δρόμο .

Η πέτρα θυμώνει και του βάζει τρικλοποδιά.

Κι αυτό πέφτει.

Και μαζί του πέφτει και το καλάθι .

Πολύχρωμες μπομπίνες, κοντές, ψηλές, μασουράκια, μέτρα , ψαλίδια

και βελόνες όλα στον άερα ... δώδεκα μάτια στον αέρα ...δώδεκα στόματα αμίλητα ...

κάτι παράξενο συνέβη εκείνη την μέρα σε αυτή την γειτονιά ...

τα πράγματα αντί να πέσουν πάλι κάτω έφυγαν με μια αρμονική χορευταράδικη

κίνηση προς τον ουρανό ...

το παιδί τα έχασε, το ίδιο και οι φίλοι του και άντε να τους πιστέψουν τώρα μανάδες ,

γιαγιάδες και ραφτρες που περίμεναν τα υλικά...

τα παιδιά συνέχισαν αμίλητα να δώσουν τα υπόλοιπα καλάθια ...

αυτό που αντίκρισαν ήταν απο άλλο χωροχρόνο.

Το ιπτάμενο καλάθι είχε κάπως φτάσει στο παράθυρο της πιο ηλικιωμένης ράφτρας .

Πώς πότε και γιατί δεν τόλμησαν να το ρωτήσουν ποτέ .



























Δεν ήξεραν.

Η πέτρα στεκόταν.

Αμίλητα γύρισαν.

Αμίλητα έφαγαν.

Αμίλητα πλύθηκαν.

Κοιμήθηκαν και είδαν όνειρα.

Πολλά όνειρα.